Dinsdag 1 december om 8.15uur onderging ik (opnieuw) een CT-scan op het LUMC. De laatste keer dat dat gedaan is, was op 5 oktober om te constateren of er uitzaaiingen in mijn lijf aanwezig waren. Wat was er de opluchting dat dat niet het geval was.
Ik kan jullie met blijheid melden dat de opluchting vanmiddag NOG groter was toen mijn behandelend arts om 16uur belde dat de nieuwe scan geen enkele negatieve cel liet zien. Alles is verwijderd door de ondergane 3 kuren! Het heeft allemaal gedaan wat het zou moeten doen, maar het moest eerst nog wel effe gebeuren!
Aan de hand van de laatste scan gaat de radioloog bepalen hoe fit ik op dit moment ben en op welke manier ik de radiotherapie (=bestraling) kan doorstaan en ondergaan. Dit is puur preventief en schijnt ‘normaal’ te zijn. Ik vind het ook allemaal super; heb vanaf begin af aan gezegd dat ze lekker moeten doen waar ze goed aan denken te doen. Dus ook dit ga ik zeker doorstaan. Je schijnt hier niet misselijk van te worden en je weerstand krijgt geen klap, dus kom maar op met die zooi…..
Ik ben me er terdege van bewust dat ik ‘ziek’ ben (geweest), want vanaf de kuur van vorige week tot aan gisteren was zeg maar ‘geen pretje’. Wat heb ik me beroerd gevoeld zeg. De hele dag door misselijk, nergens zin in, lusteloos en katterig (mooi woord trouwens, wist niet dat dat bestond)!
En de confrontatie met mijn ziek-zijn kwam weer keihard aan dinsdag jl.; de eerste keer was mijn haaruitval (groeit trouwens alweer) en de tweede keer was mijn wandeling naar het voetbalveld. Ik moest wat mappen gaan halen en omdat het prachtig weer was ging ik uiteraard lekker lopend. Binnendoor ga ik altijd, dus zeg maar Kleipettenlaan, Boslaan, Aronskelk, Witte de Withstraat, Evertsenstraat, fietsbrug over, langs de Madjoe, Middelmors. Dat wandelingetje heb ik de afgelopen 7 weken zeker 3x per week gelopen. lekker rustig, mooi tochie. Maar……….. dinsdag was ik in de Boslaan………. moest ik toch echt een bankie op gaan zoeken om op te kunnen uitrusten! Ik kon echt niet meer verder. Dus dan zit je daar als 36-jarige op een bankie in de Boslaan. Uit te rusten. Mijn hoofd wilde verder, maar mijn lichaam kon niet meer. Opnieuw tranen in mijn ogen omdat ik daardoor nogmaals besefte dat mijn lijf ziek is. Want doorlopen naar de Witte de Withstraat ging, maar moest daar toch effe op een tuinhekkie bijkomen. En ook op de fietsbrug ben ik over de reling heen gaan hangen (in ’t zonnetje dat wel) alsof ik van het kabbelende water stond te genieten. Maar ik zocht naar lucht en stond dus adem te happen
Confronterend. Dat is het enige woord, want 4x moeten rusten in een tochtje van 20 minuten is niet gezond. En dat deed zeer. Kenners weten dat ik nooit een topconditie heb gehad, maar dat je na 5 minuten al moet opgeven is echt confronterend……
Nu niet meer hoor; die conditie komt terug, mijn weerstand komt terug, ik voel me na vanmiddag al een stuk beter, vechten voor mijn fitheid is het enige wat nog rest. En daar ga ik voor (als ik dat al niet deed)!
’t Komt goed, ik ‘zee’ het toch
Iedereen bedankt voor het mee-hopen, mee-bidden en mee-leven; het heeft absoluut geholpen in mijn genezingsproces. Dank daarvoor
Tot zeer binnenkort op ons sportpark (zeker tegen Quick Boys hoop ik van de partij te zijn)
