Bezinning
Zo aan het einde van een kalenderjaar gaan veel mensen terugkijken, maar ze werpen ook een blik in de toekomst. Heeft het nut om je druk te maken over zaken die al gebeurd zijn? Sommige mensen zeggen van niet, anderen (historici) zeggen dat je juist kunt leren van datgene wat je overkomen is. Het bekende spreekwoord, ‘Een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen’, wordt dan van stal gehaald. Het verleden, heden en toekomst wil ik in mijn column deze keer belichten.
Als ik nou eens rustig terugkijk op mijn periode (2½ jaar) bij Rijnsburgse Boys, moet ik tot de conclusie komen, dat we nog niet veel gewonnen hebben. Eigenlijk niets. Sommigen vinden het bereiken van de Topklasse een prijs. Vorig jaar waren we een bepaalde periode in de Topklasse de beste, maar aan periodetitels wordt niet gedaan, althans ze hebben geen enkele waarde. Onder mijn verantwoordelijkheid werden we twee keer derde in de competitie en ook nu staan we weer niet bovenaan! We werden uitgeschakeld voor de KNVB beker door: Go Ahead Eagles, Vitesse en de Treffers. In de districtsbeker vonden wij ons Waterloo tegen Voorschoten 97 en het 2de elftal van Westlandia. Je kunt niet zeggen dat de oogst bijzonder groot is en dan geef je als klap op de vuurpijl, die man ook nog eens een contractverlenging! Co Adriaanse zou dit misschien afdoen met de term, scorebordjournalistiek. Kortom verschillende meningen, maar welke is de juiste?
Eén ding weet ik wel zeker, ‘onze’ jongens hebben altijd hard gewerkt en we hebben overal aangevallen. Altijd met 30 meter in onze rug gevoetbald, geprobeerd om er open wedstrijden van te maken. De intentie is altijd aanwezig geweest om er goede wedstrijden van te maken. Daar hebben we er ook heel veel van gespeeld, maar zo af en toe zaten er ook draken van wedstrijden tussen. Op die momenten hadden wij niet het vermogen om een wedstrijd zo te spelen, dat we er dan toch minimaal nog een puntje aan over hielden. Wij blijven dan aanvallen en vaak zoeken we tegen beter weten in naar dat ene goaltje. Die allerlaatste wedstrijd van 2011 was er bijvoorbeeld zo eentje. HHC Hardenberg, die op eigen veld een muur voor ons optrok en wij bleven maar aanvallen en zoeken. Zo gaven we enorme ruimtes weg in onze rug. Wij hadden op die dag niet het vermogen om via een hoge balsnelheid of flitsende individuele acties het verschil te maken. Toch bleven we aanvallen, want verdedigen zit bij een heleboel spelers niet in hun systeem. Ik kan jullie vertellen dat ik dan ondanks ons verlies daar, toch wel een beetje trots ben op ‘onze’ jongens. Ze zijn blijven aanvallen, naïef misschien, op zoek naar dat ene, bevrijdende doelpuntje. Wie kan mij overigens garanderen, dat als we het anders hadden gedaan we wel een puntje hadden kunnen meenemen?
Naast het feit dat we een voetbalclub zijn en dat spel ons bindt, is het ook een kleine gemeenschap. We maken met elkaar gelukkige en verdrietige momenten mee. Wat mij het afgelopen jaar is opgevallen binnen onze selectie is, dat er een grote vorm van empathie is ten opzichte van elkaar. Of het nou de geboorte was van Linsey en Danny’s dochter of het verdriet om het verlies van Wil, de vrouw van Nico, het medeleven met elkaar was erg groot. Ik moet zeggen dat mij dat persoonlijk heel veel doet. Ben trots op het feit, dat ik daar onderdeel van mag uitmaken.
Vooruit kijken, plannen maken en je dingen voorstellen voor het jaar 2012. Heel veel mensen doen dat in de maand december. Sommigen maken zelfs de wildste plannen. Zelf ben ik wat gereserveerder dit keer en probeer ik van iedere dag te genieten in 2012. Dicht bij de dingen blijven waar het echt om gaat in het leven: familie, vrienden, vriendschap en gezondheid. Daar naast hoop ik op een prijs, voor de spelers die in de herfst van hun voetbalcarrière zijn aanbeland, voor de verrichte arbeid, voor de supporters, de club en de mensen om mij heen die zo ontzettend hard werken en betrokken zijn. Ik dank jullie allemaal daarvoor en wens een ieder hele fijne dagen toe met de mensen die je lief zijn.
Niek Oosterlee
