Mijn grootste fan
Hugo Borst heeft een boek geschreven over voetbalvaders. Het boek heet: ‘Over vaders en zonen’. Het gaat over de relatie tussen vaders en zonen met voetbal als rode draad. Voor wie het niet gelezen heeft. Het is een echte aanrader. Dat bleek ook wel, want het is verfilmd en op televisie geweest. Ontroerende uitzendingen waren dat. Mijn column wil ik deze keer wijden aan voetbalvaders en in het bijzonder aan mijn eigen vader.
Je kent ze misschien wel de voetbalvaders, die langs de lijn hun kleine kroos staan aan te moedigen. Ze schreeuwen, brullen en schieten nog net niet zelf de bal in het doel. Soms gaat het zelfs zo ver, dat er ruzie gemaakt wordt met de vaders van de tegenpartij. Een harde overtreding, een scheidsrechterlijke dwaling, vermeend buitenspel of het niet toekennen van een strafschop. Het zijn allemaal zaken, die kunnen leiden tot een potje stoom afblazen. Nog erger is het doelloos schreeuwen naar je eigen kind op het veld. Dit doe je niet goed, dat is knudde, want het ventje moet het vooral doen zoals pa het ziet vanaf de zijlijn.
Jarenlang heb ik ze meegemaakt, die voetbalvaders. Bij de jeugdelftallen die ik getraind heb. ARC E1, RCL D1 en B1, Alphense Boys E1, C1 en A1. Meer dan 10 jaar heb ik jeugdelftallen getraind. Daarnaast ben ik 5 jaar jeugdscout geweest bij de AFC Ajax. Gestrikt door mijn oude Rijnsburgse voetbalvriend Fred Arroyo, struinde ik de velden af op zoek naar talent. Dan maak je wat mee hoor, bij het gênante af. Vaders die de dollartekens al in hun ogen hebben staan. Denken dat ze de nieuwe Messi op de wereld hebben gezet. Tunnelvisie noemen ze dat of oogkleppen op hebben. Ik zou er een boek over kunnen schrijven, echt waar.
Mijn vader was anders. Hij stond vaak alleen langs de lijn, niet alleen bij mij, maar ook bij mijn broertjes. Kritisch, dat was hij. Eigenlijk was het nooit goed. De wedstrijden werden thuis of in de auto uitvoerig nabesproken. Dan werd verteld hoe het volgens hem beter kon. Ik weet me nog een prachtig voorval te herinneren. Als 13 jarig jochie drong ik via het Leidsch Elftal, Districtselftal West II door tot de laatste 26 spelertjes van Nederland. Daar moesten er nog 8 van afvallen. Tijdens die laatste wedstrijd speelden er twee hele grote, donkere jongens mee uit het District West I, die waren zo ongelooflijk goed, dat mijn vader in de auto terug naar Alphen aan den Rijn zei: “Niek, je kunt er echt niets van, als ik dat vergelijk met die twee spelers”. Wat hij toen echter niet wist was dat die twee donkere jongens later zouden uitgroeien tot wereldsterren. Dat waren namelijk Ruud Gullit en Frank Rijkaard!
Hij reisde ons werkelijk overal achterna. Toen mijn broertjes in het Nederlands Jeugdelftal speelden werden de reizen langer. In het betaalde voetbal bij Cambuur, Excelsior, Haarlem en SVV, hij was er altijd. Maar ook toen we bij Alphense Boys 4 speelden met vrienden. Hij was een van onze weinige supporters. Ook daar stond hij dan vaak alleen, maar dat kwam omdat er niemand anders was. Later toen ik trainer werd was hij er ook. Bij ieder elftal wat ik trainde. Hij heeft genoten van ons, maar ook van de jongens die ik heb mogen trainen. Toen hij niet meer zelf naar het voetballen kon, volgde hij de wedstrijden van Rijnsburgse Boys via de radio. Vreselijk vond hij dat. Hij zag het liever zelf dan naar Willem van Zuilen te luisteren. Alhoewel hij wel kon genieten van diens commentaar. “Een goede kerel, die Willem”, zei hij dan op zondag. “Zeg de volgende keer maar tegen hem, dat hij het niet zo spannend moet maken”. Als speler en later als trainer zocht ik altijd even naar waar die stond om oogcontact met hem te maken, wat zal ik dat missen!
Mijn vader is lang ziek geweest en we wisten dat de ziekte hem zou achterhalen. Hij leefde al een tijdje in blessuretijd. Ik had het dan ook zo mooi gevonden als hij het nog een keer had kunnen meemaken, dat Rijnsburgse Boys kampioen van Nederland had geworden. Bij FC Lisse was de ontlading toen ook zo prachtig, alles kwam toen bij elkaar. Wat een herinnering. Helaas een punt tekort afgelopen seizoen. Net niet goed genoeg, maar zo gaat dat in de sport. Pa, komend seizoen gaan we het weer proberen!
Via deze weg wil ik iedereen bedanken voor zijn interesse, warmte, prachtige kaarten en sms-jes. Ze hebben ons goed gedaan. Het is goed om te weten dat mensen zo met je meeleven. Rijnsburgse Boys is niet alleen een geweldige voetbalclub, maar ook een echte vereniging! Als hij even om een hoekje had kunnen kijken en had gezien dat bij zijn begrafenis de hele selectie van RBB keurig in pak aanwezig zou zijn geweest, prachtig had hij dat gevonden. Het bestuur en de begeleiding van de A selectie ze waren er allemaal, geweldig!
In loving memory, Alter Bridge
Niek Oosterlee
