Toen René van der Kooij op vrijdag 2 augustus vorig jaar zijn presentatie had gehouden voor de businessclub en zich aansluitend onder de aanwezigen had gemengd wist ik eigenlijk al voldoende. Deze makkelijke prater, die gezellig met ons over voetbal kwam praten na zijn presentatie, gaf meteen het goede gevoel. De ervaring leert dat praatjes geen gaatjes vullen. Er zijn in het verleden zat babbelbox trainers geweest, die er daarna geen pepernoot van bakten. Wat gezond wantrouwen is dus standaard op zijn plaats. Laat het eerst maar eens zien. Het verschil met luchtfietsers is dat deze trainer wel al wat had laten zien. Zeker wel. Met beperkte middelen een elftal structureel verzorgd en aanvallend voetbal laten spelen is geen gemakkelijke opgave. Toch lukte René dat bij Hercules. Goed voetbal en resultaten zijn uiteraard van vele factoren afhankelijk. Het portie ongeluk bijvoorbeeld dat een regen aan blessures, zoals in het rampseizoen ervoor, roet in het eten gooit. Al kan je je afvragen of dat allemaal wel pech was. In dat kader bracht Van der Kooij zijn rechterhand Lukas van Rijswijk mee. Deze getalenteerde vakidioot weet heel veel op het gebied van fysio- en psychologie. Ook voor een tweede divisionist een dikke vette pré. De tijd dat de mannen op een broodje kaas en na een alcoholovergoten bruiloft uit bij Arnemuiden moesten zien te winnen ligt immers ver achter ons.
Het Rijnsburgse Boys van vorig seizoen kon wel een flinke opfrisser gebruiken. Interim trainer Hein Leliveld had de logica weliswaar weer teruggebracht, maar kon zo vlak voor de winterstop ook geen ijzer met handen breken. Zeker niet als je derde rechtsback geblesseerd raakt en Delano Asante rechtsback moet. Dat werk. Daar valt op dat moment moeilijk tegen te vechten. De Uien hadden in het nieuwe seizoen een wedergeboorte nodig. We waren nog niet zo lang onderweg in 2024-2025 toen ik het gevoel had: het gaat wel goedkomen met deze mensen aan het roer. Wat vooral snel opviel: deze ploeg oogde veel fitter. Ik zal geen namen noemen, maar enkele jongens maakten in het seizoen ervoor de indruk na een uur wel klaar te zijn (of eerder). Maar in dit seizoen werd een batterij Duracellkonijnen gekweekt. En het was duidelijk dat sommigen in de zomer niet bepaald stil hadden gezeten. De spirit was terug. En natuurlijk heb je voor goede prestaties ook goede spullen en mensen nodig. Voor zijn komst hadden waarschijnlijk maar heel weinig supporters Mark van der Weijden op het netvlies gehad. Dat had Gerrit Paauw goed gezien. En daar handelde hij dan ook naar. De reuzenstap vooruit die Rijnsburgse Boys heeft gedaan komt uiteraard niet alleen door een veel scorende spits. Die kwam omdat de mensen die het moesten doen, heel erg goed weten wat er nodig is om te presteren en daar de arbeid naar leverden. Voluit, 90 minuten plus blessuretijd lang. Laten we de rest van de arbeid die bij prestaties komt kijken niet bagatelliseren.
Na een paar wedstrijden in de afgelopen competitie hadden we al meer gezien dan in het hele seizoen ervoor. Als reactievoetbal goed wordt uitgevoerd kan het ook heel mooi zijn. Toch, geef ons maar wat we nu zien. Tegenstanders die bij de strot worden gegrepen, worden opgejaagd en het gevoel krijgen dat geel-zwart de baas is in eigen huis. Dat lukte erg vaak, een genot om te zien. Als supporter voelde je de macht. En laten we eerlijk zijn, da’s lekker. En als het een paar keer niet lukte, dan zijn er altijd verzachtende omstandigheden. Zoals een hele goede tegenstander of het feit dat project ‘René en aanhang’ pas één seizoen bezig is. We zitten al een heel seizoen naar een compleet ander Rijnsburgse Boys te kijken. Inderdaad, de naam René heeft de juiste betekenis. Het js namelijk het Franse woord voor ‘herboren’.
Ik vind een tweetal beslissingen die Van der Kooij aan het begin van dit seizoen nam cruciaal. Als eerste het verschuiven van Rob Zandbergen naar het centrum van de verdediging. Dat is geenszins een diskwalificatie van Dennis van der Plas, die ik heel graag zag spelen. Nee, het is vooral Rob Zandbergen zelf die deze beslissing zo juist maakt. Voetballend, qua functionele techniek en overzicht is Rob één van de allerbeste spelers van de tweede divisie. Zoveel is wel duidelijk. En dat heeft een heel erg positieve invloed op het spel. Vervolgens was het ook een hele goede zet om Steff van Rooijen aan onze witte vriend Nino Klaver te koppelen als de motoren van dit elftal. Een ijzeren tandem, dat elk tempo aan lijkt te kunnen en voetballend bovengemiddeld is.
Voeg daar nog een aantal spelers bij die veel meer waarde hebben dan vorig seizoen, herboren lijken of qua ontwikkeling een grote sprong vooruit hebben gemaakt. De Spruijt van vorig seizoen stond ver in de schaduw van de huidige en Ilias Kariouh heeft werkelijk reuzensprongen gemaakt. Om maar twee voorbeelden te noemen. En het aantrekken van Mitch van Kempen en topscorer Mark van der Weijden bleek een voltreffer. Gooi je al die factoren bij elkaar in de blender en voeg je er de volledige toewijding en kwaliteiten van de rest bij, dan is het geen wonder dat de Kooijvechters in het afgelopen seizoen een heel mooi eindproduct hebben gefabriceerd. Helaas geen eerste, want er was er één domweg beter, dus die zijn terecht kampioen.
De erehaag, na afloop van de wedstrijd tegen Noordwijk voor de vertrekkende spelers en stafleden, was meer dan op zijn plaats. Voor dat clubicoon Roderick Gielisse (wat een goal!), voor Dani van der Moot, een wereldvent, nog steeds een hele goede spits met veel goals in geel-zwart. Voor de toekomstige profs Delano en Mitch. Voor Hans Schot, een machtig mooie vent met (keepers)wijsheid en een enorme loopbaan bij geel-zwart. Maar ook voor Sjors, Tom, Robin en alle andere vertrekkers. Die erehaag kwam uit ons hart. Niet omdat iemand anders vindt dat we dat moeten doen. Dat bepalen we zelf wel. Niet één of andere ereblaag.
