Mount Onion
Er was eens een tijd, waarin ik louter op middagen op de Middelmors kwam. En dan alleen op de middagen dat het eerste thuis speelde. Verder niet. De voetbalschoenen waren zo rond 2010 opgeborgen, net vader geworden van de tweede. Wat moest ik daar naast naar het eerste kijken nou zoeken ? Niks. Zo dacht ik. De tweede was (en is nog steeds, tegenwoordig kan je je dat ook nog afvragen) een zoon. En die ging voetballen, rond de 5,5 jaar oud. Eerst in de zaal, daarna op het veld. Onder begeleiding van enthousiaste vrijwilligers en vaak ook vaders, toen zelfs op veld 1. Daar ging een wereld voor me open.
Mijn Middelmorswereld bestond tot dan toe eigenlijk alleen uit wedstrijdverslagen schrijven en bij tijd en wijle een column. Meer niet. Het Uienwereldje was dus klein en overzichtelijk. Te klein, denk ik wel eens achteraf. Op die zaterdagochtenden gebeurt zo ontzettend veel. Pas als je er meer in komt te zitten, zie je de organisatie erachter, de toewijding, de passie en de liefde voor de club. Iets wat je één op één ook kan zeggen over de andere clubs in de gemeente. Er lopen legio mensen die kosteloos en belangeloos van alles doen om het honderden kinderen en volwassenen naar de zin te maken. Dat zie je niet als je thuis op het bankie zit. Het is een bedrijf op zich, zonder winstoogmerk. Al is wat winst natuurlijk wel lekker.
De kantinemensen, de senioren van het secretariaat, het scheidsrechterskorps, de begeleiders en trainers en noem er nog maar meer op, ze zijn er. Door weer en wind, kou en regen. Voor anderen. Dat besef kwam pas voor het eerst echt bij me binnen nadat ik had geholpen tijdens het Paastoernooi editie 2017. ’s Ochtends om 5 uur opstaan om met tientallen anderen te knallen, om alles klaar te hebben zodat zomaar duizend kinderen een dag lol kunnen hebben. En als dat dan lukt en (vrijwel) alles is op rolletjes gegaan, dan geeft dat een kick. De editie van dit jaar, na twee jaren absentie, gaf de grootste kick. Na 12 uur op je poten staan en van alles doen aanschuiven bij het buffet met alle vrijwilligers, waarvan er sommigen zelfs nog bezig waren, gaf enorm veel voldoening. Compleet dwars-af lag ik om 21:30 uur te zagen in mijn nest. Het was het waard.
Als je je bedenkt wat een organisatie, inzet en toewijding al dit soort dagen, maar ook zaterdagen vergen dan kan je slechts bewondering hebben. Het geeft ook een saamhorigheidsgevoel. Een wij-gevoel, gelijkgestemden, met één doel. En dat is gewoon geweldig.
Ik geef eerlijk toe, er is echt wel wat wrevel geweest in de organisatie dit jaar. Irritatie, dingen liepen niet lekker, een negatieve vibe soms. En dat baarde mij zorgen. Je wil niet dat de spirit eruit gaat. Het vuurtje moet geen waakvlam worden, maar een metershoog vreugdevuur. Die zorg is door mensen benoemd. En ook al zal ik niet zeggen dat we er al zijn, wat frisse inzichten, nieuwe initiatieven en een goede respons erop doen de balans richting positief uitslaan. Een uitstekende opkomst bij veel evenementen helpt dan wel. Net als goede resultaten van het eerste. Want ook al zijn zij maar een radertje in de Uienmachine, ze zijn wel de piek van de berg.
Onder die piek is echter van alles gaande. Die top moet niet inzakken. En daar zijn zoveel mensen mee bezig. Het fundament van de berg zijn al die mensen die van alles doen, naar huis gaan met lamme poten, stinkend naar frituur, andere dingen hebben afgezegd om er te zijn en hun flikker eraan hebben gezet. Het vergt inzet, maar ik heb gemerkt, het geeft ook heel veel voldoening om ook maar iets te doen. Ik zal mensen die lid zijn maar geen vrijwilligerswerk doen er nooit op aan kijken. Ik kan niet in hun hoofd kijken. Wat ik wel kan is bij deze vertellen dat iets doen hartstikke leuk kan zijn, gezellig is en net als het echte leven is: tegenslag, een lach en een traan, vreugde en lol. Maar de berg hoog houden is het allermooiste wat er is. Alleen al in de Bollenstreek zijn zoveel van die mooie bergen, omhoog gehouden door trotse en toegewijde mensen.
Wees welkom om te zorgen dat die berg blijft schitteren. We zijn op de goede weg, maar het kan altijd beter. Meehelpen wordt onwijs gewaardeerd. En eigenlijk is het bij ons net zoals bij elk ander ‘bedrijf’ onder de noemer van een vereniging. Je zal eraan moeten trekken, anders wordt het een slappe boel. Uiteindelijk spuwt die berg dan zijn vreugdevuur uit. Daar wordt keihard aan gewerkt. En zeg nou zelf, voor een plaatsje met 17.000 inwoners, ongeveer, hebben we het best aardig voor elkaar toch ? Er trots op zijn mag zeker. Op onze lauweren rusten niet. In 2023 gaan we weer volle kracht vooruit, met zoveel mogelijk strijders.
Tot dan! Fijne feestdagen en een geweldig 2023 toegewenst.
