Mentaal UItermate stabiel
Even een beroep op het geheugen van iedereen die een voetbalcarrière heeft gehad: wie kent ze nog, de talenten die het wel in zich hadden maar de ijzeren wil niet hadden ? Tien tegen één dat bijzonder veel (ex-)voetballers zich erin herkennen. ‘Jantje’ die barstte van het talent, gedoodverfd speler van het eerste. Totdat in het begin van de tienerjaren de eerste scheurtjes in het pantser van de kroonprins komen en je langzaamaan gaat zien dat Jantje niet de geestelijke hardheid heeft om het te halen. De tekenen zijn onmiskenbaar: bij tegenslag het koppie laten hangen, donderjagen op de training, geen zelfkritiek en denken dat ze het hebben uitgevonden. Als klap op de vuurpijl: een grote smoel tegen de trainer. Dat is best stoer als je 14 bent, want wat denkt die vent wel niet ? En als extra back-up: steun van je ouders. Want hun zoon is tenslotte de beste. Een fatale cocktail, waarvan je sommige ingrediënten donders goed herkent.
Ik kon zelf veel beter kwaad worden en schoppen dan voetballen. Daarom kon ik met bewondering naar medespelers kijken die wèl konden voetballen. Ooit mocht ik (gedeeltelijk) deel uit maken van een elftal dat liefst zes spelers aan de Leidse selectie leverde. Geen van allen haalde later structureel het eerste en de spelers die het haalden, waren niet de beste spelers van die zes maar de mentaal sterkste. We hadden er één bij die van de tien vrije trappen op 20 meter van de goal er moeiteloos vijf in de kruising schoot. Je lachte je dood met hem. Het kon niet gek genoeg zijn. Ooit vroeg hij in de bestuurskamer, waar we een pilsje dronken na een overwinning: “Niek, biertje ?” Op mijn bevestigende antwoord sloeg hij met de houten voorzittershamer de kop van het flesje af en zei met een stalen gezicht: “hier, ken jou het schelen.” Als ik eraan denk ga ik spontaan schuddebuiken, maar die instelling toonde hij ook op het veld. Het kon hem niet schelen. Een andere medespeler haalde zelfs het Nederlands Elftal onder 15, maar haakte een paar maanden voor een wedstrijd op Wembley af. Daar lag hij niet wakker van. Hij maakte een meer gedreven indruk als hij in de GoGo een lekker wijf zag.
Het zit er gewoon in. Spelertjes die op jonge leeftijd al denken dat ze er zijn en niks van een ander aan willen nemen, die kan je eigenlijk beter meteen afschrijven. Hard bewijs is er niet voor, maar ik heb wel het idee dat er in Rijnsburg best veel van die pipo’s lopen. Als je dan er dan een keer één tegen komt die wel door het vuur gaat om te winnen en er alles voor doet, dan gaat je hart open. Jongens die geduld hebben en geen sterallures hebben. Ga maximaal 15 jaar terug in de tijd en je kan er zo een aantal opnoemen. De mentaal misschien wel hardste is Martin den Haan, die het liefst nog steeds met – als het moet – één been in het veld zou staan. Een genot, net als van de winnaarsmentaliteit van de Freke’s, het bloedchagrijnige gezicht van Richard van Nieuwkoop na een paar tegengoals en de lange carrière van Danny van der Vijver. Zijn broer Patrick was volgens de overlevering minimaal zo goed, maar niet alle biggetjes zijn hetzelfde. Ik bedoel maar: een carrière staat of valt met de juiste mentaliteit. Natuurlijk moet je wat mazzel en geduld hebben, maar het is geen toeval dat de Rijnsburgse jongens die ooit zijn doorgebroken mentaal allemaal sterk waren.
Recentelijk zien we een nieuw voorbeeld. IJzervreter Dirk-Jan van den Oever klaagde openlijk nooit, bleef goed trainen en hield jaren vol. Ook hij was in de jeugd vast niet veruit de beste speler, maar wel één die zich vast beet en niet los liet. Velen hebben de laatste paar weken genoten van DJ. Hij verzaakt namelijk niet en zeikt ook niet. Het is verdomd zuur dat juist één van de weinige echte Uien die we hebben net te laat in de basis is gekomen. Juist nu hij vast in de basis lijkt te zijn gekomen, heeft hij al de beslissing genomen om naar de Rijnvogels te gaan. Het is geen geheim dat ook de technische commissie ervan baalt, maar op het moment dat Dirkie bij de Rijnvogels tekende, had hij gewoon gelijk. Je kan niet zeggen dat hij geen geduld heeft gehad. En hem proberen over te halen om te blijven moeten we niet doen. Het is zinloos, gelukkig is hij een man van zijn woord. In plaats daarvan kan hij het aankomend seizoen beter intensief gevolgd worden en als het even kan verleid worden om terug te komen. Hij hoort tenslotte op de Middelmors. Tot die tijd hoop ik dat DJ zich verder ontwikkelt, ook al is de Hoofdklasse onder zijn niveau. Het maakt niet uit: als je mentaal sterk bent, word je altijd beloond.
Veel succes Dirk-Jan. Het is je gegund.
