Raymond Kolder, mijn kleine grote held
Iedere supporter heeft een favoriet. Je hebt een favoriete club en favoriete spelers. Meestal zijn dat aanvallers, of spelers die veel goals maken. Met name kinderen kijken één-dimensionaal: de topscorer is hun held. In mij schuilt ook een kind dat heel blij wordt van een bepaald type speler. Alleen ben ik altijd fan van een bepaald type middenvelder. De knokkers op de achtergrond, de motoren, de mannen waar geen elftal zonder kan. Al jaren is bij RB één iemand mijn favoriet: de helaas vertrekkende senior-middenvelder van ons vlaggenschip: Raymond Kolder.
Aan favorieten vraag je het liefst een handtekening, of je wil met ze op de foto. Het gekke is dat ik in al die jaren mijn idool nog nooit gesproken heb. Ok, ik was blij als ie ‘hoi’ zei als ik hem tegenkwam, maar verder niet. Ik heb geen poster boven mijn bed van hem, al zou ik best een keer met hem op de foto willen. Raymond Kolder is namelijk ook mid 30 nog steeds een topper. Dat bewees de periode vlak voor zijn vleeswond wel. En dat is knap. Kolder is een heerlijke speler. Je ziet al aan hem dat ie nooit zeikt, positief is, voorop gaat in de strijd en nooit een onvoldoende haalt. Spelers als hij zijn een zegen voor de trainer.
De mentaal sterkeren, die niet verzaken en je nèt over dat dooie punt kunnen helpen, domweg door de rest te laten zien: “ik knok, dus jij ook!”
Hoe vaak het niet is gebeurd dat iemand anders Man of the Match werd en hij het eigenlijk wàs is in de dubbele cijfers beland. Een prima techniek, goddelijke sliding, vinnig type spel en een uitstekend inzicht in wel of niet ingrijpen hebben niet zo gek veel spelers. Om eerlijk te zijn dacht ik vorig jaar even dat mijn favoriet over the hill was, maar vorige maand nog werd hij terecht weer eens gehuldigd als beste speler. En hij was al weken goed! Ook al is ie niet meer de jongste, volgens mij gaan we hem toch missen. Spelers als hij zijn nl. vrij zeldzaam. Klasse in optima forma, voor mij met een bijna mythisch randje, misschien juist omdat ik hem nooit gesproken heb … Afscheid nemen met een vleeswond is tenslotte ook heroïsch. En dan gaat hij nog naar ODIN’59 ook. Odin is in de Noorse mythologie de oppergod. Kan het toepasselijker ? Mijn held naar de club van de oppergod… het kan geen toeval meer zijn….!
Raymond heeft zich tien jaar zonder onvoldoende op het rapport ingezet voor onze club. Het moge duidelijk zijn dat we heel blij mogen zijn dat we zo’n speler hebben gehad. Natuurlijk kan ik anderen ook prijzen, maar sorry andere spelers, ik heb maar één echte favo. Je kan hem ook niet verwijten dat ie aan de andere kant van het kanaal gaat spelen, zodat je eigenlijk niks negatiefs kan verzinnen. Het zou mij verbazen als ie bij ODIN niet in de basis gaat spelen, want de Topklasse kan hij nog met twee vingers in de neus aan. Ik hoop op een afscheid in stijl tegen Lisse, de club waartegen hij zijn eerste titel met RB behaalde. Hopelijk krijgt hij een publiekswissel, waarna Cees Driebergen aan de kant wacht met een peuk en een pilsie. In stijl, zoals het hoort bij spelers die niet alleen gezellig kunnen zijn, maar ook altijd presteren. Hopelijk hebben we ooit weer zo’n kanjer in de gelederen. Al zal het nooit een Kolder zijn. Raymond, bedankt voor al die schitterende jaren van één van je fans. Voor mij ben je altijd een echte superui geweest. Het ga je goed!
