De Romario van de Uien
Als je een column gaat schrijven, wil het nog wel eens lastig zijn een onderwerp te verzinnen dat bij je past. De actualiteit bood de kans Bruno Martins Indi te fileren, de historie biedt een schat aan onderwerpen om je op uit te leven. Deze column zal daar niet over gaan. Als een persoon je intrigeert, laat dat je niet meer los. Ik vind één persoon bijzonder boeiend. Onze bijzondere spits, Raily Ignacio.
Het is altijd leuk om te horen hoe anderen over iemand denken. Sta je langs de lijn, dan roept Raily altijd reacties op. Supporters van de tegenstander, vooral de mensen die hem niet zo kennen, zijn meestal meesmuilend. Benamingen als ‘die dikke’ en ‘daar kan wel een paar kilo vanaf’ zijn vrij algemeen. Supporters van Spakenburg zijn nooit lovend over hem, maar dat is juist vermakelijk. De geschiedenis geeft immers het antwoord op de vraag waarom. Het lijkt er wel eens op dat ze zelf niet beseffen dat die weerstand hem alleen maar gemotiveerder maakt. Het geeft eigenlijk meteen de kern aan van Ignacio’s ziel. Waardeer je hem respectvol, dan heb je een echte diamant. Pak je hem ongenuanceerd aan, en plein publique, dan komen er onvermoede krachten los in zijn geest.
Als ik hem de laatste twee jaar bezig zie, moet ik aan Romario denken. Romario was niet zo hyperactief, lastig te coachen, eigenzinnig, maar had hij het naar zijn zin, dan was hij briljant. Wat dat betreft had hij met Hiddink een geweldige coach. Hiddink wist hoe hij met speciale karakters om moest gaan en de andere spelers accepteerden het. Alhoewel op een ander niveau, toch is het met Ignacio ook zo. Het zijn jongens die je niet ten overstaan van de rest terecht moet wijzen. Ze flikken echt wel eens wat en zoeken de grenzen op. Kan de begeleidingsstaf er goed mee omgaan en de andere spelers ook, dan is er eigenlijk geen probleem. Want laten we eerlijk zijn, Raily is in wezen nog steeds het stoute jongetje uit groep 6 die graag de clown uithangt. Paaltjes omschoppen op het trainingsveld en even doen waar hij zelf zin in heeft is hem niet vreemd. Net als met kinderen is het dan vaak het beste om hem te negeren. Aandacht, dat kan hij wel krijgen, maar dan vooral na prestaties.
Raily is in zijn hart eigenlijk altijd kind gebleven. Je ziet het al als kinderen hem benaderen of hij een keer een gasttraining verzorgt voor de jeugd. Het is één groot feest, met Raily in de rol van Pipo de Clown. Ze vinden het allemaal leuk, om van de kinderbingo (18 september weer met zijn maat Tillema) nog maar te zwijgen. Lekker gek doen, net als op het veld. De jongens van de B2 weten erover mee te praten: Raily deed spontaan mee met penalty schieten. Als het zo gaat en het blijft binnen de perken, is al het geleuter over discipline overbodig. Het is namelijk simpel: een spits met zoveel kwaliteiten hebben we nog nooit gehad. Hij zou een stuk meer uit zijn mogelijkheden kunnen halen, maar waarschijnlijk wordt hij daar per saldo niet gelukkiger van. We ergeren ons allemaal wel eens: Raily geeft regelmatig te weinig de bal af en het zou niet gek zijn als medespelers er soms hartgrondig om vloeken. Aan de andere kant, als hij de wedstrijd beslist met een briljante actie hoor je niemand meer. Puntjes halen is lekker, maar dat puntengeld ook. Voetballers zijn tenslotte ook mensen.
Feit is dat het – Jac den Heijer, Piet de Flap en Martijn Gootjes ten spijt – de beste spits is die we ooit hebben gehad. Willen veranderen is zinloos, het is accepteren of wegsturen. Die acceptatie heeft voorlopig heel aardig uitgepakt. Welke eindklassering zouden we in de afgelopen seizoenen behaald hebben als hij er niet was ? Ik wil er niet eens aan denken. En bij deze geef ik het toe: als voorzitter van de Raily Ignacio fanclub heb ik een lichtbruine bril op. Het wordt me vast vergeven…
