FA Cup Legendes
Al een jaar of vijf volg ik een sportprogramma wat er wat mij betreft met kop en schouders bovenuit steekt. De Engelse tegenhanger van Studio Sport Voetbal, Match of the Day, is een 50-jarig televisie-icoon geworden, vol nostalgie, traditie en eervolle reportages, gemixt met wat de moderne tijd aan techniek te bieden heeft. Presentator Gary Lineker wordt steevast geflankeerd door twee (oud-)spelers. Dat kunnen (oud-)spelers zijn die al 25 jaar gestopt zijn, zoals Mark Lawrenson, maar ook jonge pikkies als Kevin Kilbane of Jermaine Jenas. Als ze maar wat te melden hebben. Eén ding hebben ze gemeen: komen ze voor de eerste keer tijdens de uitzending in beeld, dan staat er onderin beeld wat ze gewonnen hebben.
Bij Alan Shearer is er bijvoorbeeld al 378 keer voorbij gekomen dat hij all-time topscorer van de Premier League is. Ironisch gezien heeft onze landgenoot Ruud Gullit het minste te melden. Mede door zijn niet overdreven sterke Engels put hij zich uit in clichés en popi-taal. De Engelsen zijn ondanks dat even waardig. Ook hij wordt geëerd met de vermelding dat hij de FA Cup won met Chelsea en met Newcastle United de finale haalde…
Als het om de FA Cup gaat gaan die Engelsen nog een stuk verder. Ze hebben onlangs een apart programma in het leven geroepen: ‘FA Cup Legends’. Daarin zie je wedstrijden voorbij komen waarin een underdog een topper versloeg. En dan komt de echte Engelse passie voor hun cup in volle glorie naar voren. Een maand geleden werd er verslag gedaan van een onvergetelijke wedstrijd uit 1972. Non-league club Hereford United ontving het grote Newcastle United. Ik schets u even een beeld: een houten stadion, een veld bestaand uit zompige bagger, publiek in de bomen, lichtmasten en een meter van de zijlijn, hoezo ‘veilig’? Met in beeld zo’n ouderwetse stopwatch en een knipperende ‘R’ van replay bij een herhaling. Newcastle kwam 0-1 voor, maar zoals altijd bij een klassieker gebeurde er iets bijzonders. Twee minuten voor tijd kreeg een kale middenvelder van Hereford de bal voor zijn pootjes, op een meter of dertig van het doel. Hij aarzelde geen milliseconde: de kogel, na een lichte stuit, die volgde vloog strak in de kruising. Zelfs Courtois of de Gea had vandaag de dag die bal niet gehad. Het veld stroomde vol publiek: verlengen maar! Uiteraard gebeurde wat je denkt: Hereford scoorde de 2-1 en wipte Newcastle uit de cup. Het volksfeest wat volgde was van ongekende omvang en natuurlijk moest daar 42 jaar na dato door Match of the Day op worden terug geblikt.
In een woonkamer, zo weggerukt uit Coronation Street, zaten de doelpuntenmakers van toen te beschrijven hoe dat ging. Je verwachtte bij wijze van spreken Onslow uit ‘Keeping up appearances’ zo in beeld. Beide heren waren al knap versleten en bezig aan hun vierde kunstgebit. Het was hun moment van faam, eervol in beeld gebracht zoals de Engelsen dat bij uitstek kunnen. De volgende klassieker was Shrewsbury Town- Everton (2-1) uit 2003. Een piepjonge Wayne Rooney ging met zijn ploeggenoten ten onder in een geweldige ambiance. De toenmalige coach van Shrewsbury, Kevin Ratcliffe, won nota bene met Everton de Europa Cup II…
Een week of twee geleden werd er door Bradford City, uit de omgerekend derde divisie, een voorschot genomen op een uitzending van FA Cup Legends, 20 jaar later of zo. Chelsea, thuis zowel nationaal als internationaal vrijwel niet te kloppen, kwam 2-0 voor en had de kat in het bakkie. Voor rust werd het al 2-1, maar de echte verrassing kwam in de tweede helft. Bradford speelde naar het eigen publiek toe, twee ringen vol. Ze bogen de achterstand om in een dik verdiende 2-4 en dat publiek werd he-le-maal gek. Om een vergelijk te maken: het is hetzelfde als dat Rijnsburgse Boys uit bij PSV met 2-4 wint. Dat zie je echt nooit gebeuren… En die uitzending van FA Cup Legends over 20 jaar, daar kijk ik nu al naar uit!
