Going for gold
Prachtig was het weer om te kijken naar al die strijd om de medailles. Helaas zijn de Olympische Spelen weer voorbij, maar we kunnen terugkijken op een schitterend evenement. En natuurlijk zijn we dan allemaal lekker chauvinistisch en hopen we dat de Nederlanders het goed zullen doen. En dat deden ze, want met onder meer 7 gouden medailles hebben we het als ‘klein’ landje erg goed gedaan. Trots zijn we op Anky, Maarten, Marianne en al die andere gouden plak winnaars. Wat een prestatie! Vinden we allemaal geweldig, en dan weten we nog niets eens wat ze er wel allemaal wel niet voor moeten doen en vooral voor moeten laten. Als je bijvoorbeeld als waterpolovrouw ervoor kiest om 1½ jaar keihard te gaan trainen, je man en kind in Italië daarvoor achterlaat, alleen ( ? ) voor die Olympische droom, dan verdien je respect. En dan verdien je die gouden medaille ook. Alleen zijn er zo nog tig anderen die er ook enorm veel voor doen, maar er niets voor terugkrijgen, althans geen (gouden) medaille. Zij eindigen ergens in de grijze middenmoot, in de anonimiteit, maar hebben toch jaren keihard gewerkt om dit te bereiken. Is hun missie dan mislukt? Je bent geneigd om ja te zeggen, want sport gaat toch om het winnen. Maar gelukkig is sport meer en daarom doen zoveel mensen ook aan sport. Sport is je grenzen verleggen, een doel nastreven, je droom waarmaken, maar sport is ook ontspanning (door inspanning), veelal met elkaar bezig zijn en sport is daarnaast vooral ook jezelf sterker maken, zowel geestelijk als lichamelijk. Daarvoor train je en investeer je in jezelf. En als je dan op het moment dat het er toe doet boven jezelf uitstijgt, dan heb je voor jezelf die medaille gewonnen, ook al eindig je in de achterhoede.
Ook de boys gingen afgelopen zaterdag voor gold. De eerste prijs van het seizoen kon immers al binnen gesleept worden, maar dit lukte dus net niet. Is dit een tegenvaller? Natuurlijk, want we waren er dichtbij. En we hebben er alles aan gedaan om te winnen. Maar onze tegenstander FC Lisse deed dat ook en zij scoorden net wel één keer, waar wij dat niet deden. Op het moment dat het er toe deed, waren we net niet scherp genoeg. Lag het aan de assistent scheidsrechter? Wel of geen buitenspel, we moeten ervoor zorgen dat we én zelf scoren en de tegenstander niet in die positie laten komen. Dit lukte dus helaas niet, maar gelukkig was dit slechts het voorgerecht, want het hoofdgerecht, het echte doel, de competitie dus, moet nog gaan beginnen. Duidelijk is dat er nog hard getraind moet gaan worden door Ted en zijn mannen, want om kampioen te worden is veel nodig. Neem een voorbeeld aan onze Olympiërs, het liefste de gouden Olympiërs natuurlijk. Haal weer het beste uit jezelf naar boven boys, dan zien we aan het einde van de rit of dit voldoende was, maar zijn we sowieso trots op jullie. En dat geldt niet alleen voor de mannen van het eerste team van onze club, maar natuurlijk ook voor ieder ander team! Succes allemaal!
