Martin schreef deze column voordat Sven Kramer de verkeerde baan in dook…..
Kramer versus Kramer
Sven Kramer staat deze weken volop in de belangstelling. Hij is de te kloppen man bij het schaatsen op de Olympic Oval te Vancouver. Vorige week liet hij zien dat dit meer dan terecht is. Zo dadelijk zijn tweede kans om zijn klasse op de lange afstanden te tonen. Iedereen gaat er vanuit dat hij die tweede gouden medaille wel even ophaalt, maar zo simpel is het natuurlijk niet. Ten eerste heeft hij rekening te houden met goede tegenstanders, maar ten tweede is hij vooral zijn eigen tegenstander. Omdat iedereen van hem verwacht dat hij wint, is de druk enorm. En hoe gaat hij daar me om?
Kramer versus Kramer, zoals de kop luidt, slaat natuurlijk op de titel van een film uit de vorige eeuw. Die ging over een getrouwd stel dat gaat scheiden. Levensgevaarlijk natuurlijk om het daar over te hebben als je net getrouwd bent, maar dat is dan ook niet de bedoeling. Veel meer kan ik ook niet over de film vertellen trouwens …
Kramer tegen Kramer slaat wel op de strijd die Sven met zichzelf moet aangaan. Hij zal zich niets aan moeten trekken van de buitenwereld. Wat zij zeggen is niet relevant. Hij kan de goede dingen eruit pikken, maar er wordt zoveel gezegd en geschreven dat hij zich er beter afzijdig van kan houden. Concentreren op zijn race is het enige wat nu belangrijk is. Pas als de 10 km erop zit kan hij zich met anderen bezig gaan houden en reageren op wat er gezegd is. En concentreren betekent in dit geval zorgen dat zijn techniek, de uitvoering op de schaats, goed is. En dat hij zijn race goed opbouwt. Dat hij met zijn gedachten bezig is met het schaatsen en bijvoorbeeld niet met het winnen van de wedstrijd of met wat er vanaf de tribunes naar hem geroepen wordt. Sven kan dat als geen ander, dus ik heb er alle vertrouwen in, zeker ook omdat hij serieus met zijn sport bezig is en er alles aan doet om de wedstrijd te winnen. In plat Hollands; gewoon keihard trainen.
Voetballers kunnen een voorbeeld nemen aan zulke topsporters. Het begint met trainen. En als je er voor gezorgd hebt dat je basis goed is, dan gaat het erom dat je in de wedstrijd doet wat je moet doen. Als voetballer moet je dus voetballen. Zorgen dat je balbehandeling goed is, zorgen dat je je directe tegenstander de baas bent en dat je je medespelers helpt waar nodig. Omdat het bij voetbal een teamsport betreft, is het wel moeilijker om je de hele wedstrijd lang te concentreren. Je hebt vaker de bal niet dan wel, het aantal duels met je directe tegenstander is beperkt en je teamgenoten steunen kan ook lang niet altijd. Er zijn dus veel momenten waarop je makkelijk je concentratie kan verliezen. Waarop je de wedstrijd van jezelf kan verliezen. Ik versus ik zou je kunnen zeggen, waarbij je verliest als de concentratie verdwijnt. Als iedere voetballer het zo zou zien…
Afijn, dat is mijn mening. Je eigen wedstrijdjes spelen in een wedstrijd. Enerzijds dus met jezelf, zoals een Sven Kramer iedere wedstrijd doet, maar ook de onderlinge wedstrijd met je directe tegenstander. Die moet je zien te winnen en daar moeten alle spelers naar streven. Als iedereen dan zijn koppie erbij houdt, wint van zijn eigen ik, zullen er geen gekke dingen gebeuren en zal er na afloop flink gelachen worden. Dat kan niet anders. Probeer het maar eens zou ik zeggen. Kijk maar hoe Kramer dat doet. Die wint altijd, vooral ook van zichzelf.
