Randvoorwaarden
Er zit nogal verschil tussen het spelen op een achteraf gelegen knollenveld of in het ‘Theatre of dreams’, om maar eens wat te noemen. En het scheelt ook of je voor een miljoenenpubliek je kunsten mag vertonen of voor drie man en een paardenkop. Tegenwoordig is ook de scheids een hot item, want als er verloren wordt lag het eigenlijk altijd aan hem.
Randvoorwaarden, je hebt er mee te maken bij een potje voetbal. Hoe hoger je speelt des te beter is alles geregeld. Maar kijk naar die jongens van UDO 6. Zij werden uitgekozen voor het programma ‘Leven als een prof’. In plaats van een kippenhok als kleedkamer hebben ze nu een jacuzzi om na afloop lekker in te duiken. En ze hoeven naar uitwedstrijden niet zelf te rijden, want ze worden per luxe touringcar vervoerd. Ze hebben een trainingskamp gehad etc. Oftewel hun randvoorwaarden zijn sterk verbeterd. Ik betwijfel echter of ze er ook beter door zijn gaan voetballen. Een trainingskamp kan helpen, zeker als je deze beleefd op ‘zijn Gootjes’ (zie column van Martijn van enkele maanden terug over het trainingskamp van onze sterren), maar van een jacuzzi in de kleedkamer wordt je geen betere speler of beter team. Je wordt er wel nat van.
Afgelopen dinsdagavond speelden we met RBB onder de 23 een wedstrijd in Hillegom. We zouden oorspronkelijk thuis spelen, maar er bleek een ander speelschema te zijn dan die wij hadden waarop Concordia dus thuis mocht spelen. Als sporter speel je het liefst thuis, want dat is bekend, ben je lekker snel en je weet waar je aan toe bent. Affijn, deze ‘hindernis’ bleek niet zo hoog. Ook het feit dat de naam Concordia niet hetzelfde oproept bij de spelers als de naam Quick Boys maakte deze avond niet uit. Ook het feit dat er dit keer geen vlagger te vinden was deerde niet (nog bedankt Roy en Sammy!). En toen bleek dat we op een knollentuin moesten spelen. Toen dacht ik wel even, zouden ze ook hier overheen kunnen stappen en gewoon lekker gaan voetballen?
Gelukkig zit het met het karakter van de jonge jongens wel goed, want ondanks het hobbelige veld werd er nog zeer aanvaardbaar verzorgd voetbal op de mat gelegd. Maar daarmee waren we er nog niet, want de ‘Concordianen’ waren nog wel eens te laat en legden dan iemand van ons neer. Wij lieten ons echter ook niet onbetuigd en omdat de scheids niet voldoende optrad, dreigde het wat uit de hand te lopen. Iets eerder dan gepland floot de man dan ook voor de rust, die hij hard nodig had om te bepalen hoe hij (en beide teams) verder zouden gaan. Uiteindelijk gaf hij beide aanvoerders de opdracht dat spelers niets meer mochten zeggen en gewoon moesten gaan voetballen, anders zou hij eerder affluiten. De spelers lieten vervolgens zien graag te willen voetballen in plaats van amok te maken, waardoor de scheids fluitend het einde haalde.
En daar gaat het uiteindelijk ook om, lekker voetballen en niet zeuren. Daar koop je niets voor en wordt je ook niet wijzer van. Voetballen moet toch plezier geven. En dat krijg je door de bal zoveel mogelijk in het net van de tegenstander te leggen. Liefst op een mooie manier, maar vooral ook meer dan de tegenstander. Dat laatste (winst) wil men nog wel eens te belangrijk maken, want als er op een faire manier voor 100% gestreden wordt, en er wordt genoten op en om het veld, ook dan kan je na afloop met een goed gevoel huiswaarts gaan.
