Geblesseerd
Vorige week zaterdag lukte het me eindelijk om dit seizoen m’n eerste doelpunt te maken. Het was weliswaar een penalty die voor mij de ban brak, maar ook die tellen gewoon natuurlijk. De laatste penalty die ik genomen had, ergens vorig seizoen, miste ik trouwens dus enige druk voelde ik wel. Daarnaast was het eigenlijk geen penalty maar was de overtreding net buiten de 16 meter, nog een reden waarom de penalty wel eens gestopt zou kunnen worden. Of erger nog, naast zou kunnen gaan, want dat overkwam me vorig seizoen! De laatste reden waarom de penalty gedoemd was te mislukken, was wel de meest voor de hand liggende: neem nooit een penalty die je zelf verkregen hebt. Het was namelijk mijn linkerenkel die een lompe Katwijker van Rijnvogels bruut torpedeerde. Zoals al eerder gezegd net buiten de 16 maar de scheids vond het blijkbaar zwaar genoeg om de bal op de stip te leggen. Aangezien ik direct al voelde dat het niet helemaal goed zat met mijn enkel keek ik vragend naar onze topscorer maar die bedankte voor de eer. Dan maar zelf dus en ondanks alle slechte voortekenen ging de bal tegen het net. Helaas moest ik niet veel later de wedstrijd staken, aanzetten ging niet meer, de enkel moest in het ijs.
Erg veel blessures heb ik niet gekend tijdens m’n voetbalcarrière. Natuurlijk heb ik wel wat schade opgelopen her en der maar echt langdurig was het nooit. En ook nu heb ik het idee dat het met een paar weken wel weer goed zou moeten gaan. Het probleem is alleen dat je de enkel eigenlijk moet ontzien, maar ja, het concert van de Sjonnies liet ik natuurlijk niet schieten die zaterdag dat het gebeurd was. Tijdens het voorprogramma zat ik nog netjes langs de kant, maar toen de hoofdact het podium betrad, ben ik toch maar naar voren gegaan. En op één been hossen en springen valt niet mee natuurlijk dus dat ik m’n enkel toen enigszins geforceerd heb, lijkt me duidelijk. Zondagmorgen was deze dan ook twee keer zo dik als hij zou moeten zijn, dus heb ik hem maar weer in het ijs gezet. Twee dagen later dacht ik dat het wel weer ging en ben ik op zo’n lekkere harde ondergrond gaan tennissen en ja hoor, op woensdag zat m’n linkerschoen toch weer wat strakker dan de rechter.
De zaterdag naderde en aangezien we een rechtstreeks degradatieduel aangingen (zij stonden op één punt, wij op twee) met FC Lisse had ik gewoon m’n voetbalspullen meegenomen. Toen bleek dat we voldoende mensen hadden, heb ik toch maar de wijze (komt dat dan toch met de jaren?) beslissing genomen om niet te spelen. Helaas ging de wedstrijd wel verloren en dus hoop ik de komende weken gewoon weer fit te raken om mijn team te kunnen helpen om de laatste plaats die we nu innemen te kunnen verlaten. Misschien dat er voor mij een zelfde rol inzit als Martijn Gootjes afgelopen zaterdag. Terugkeren van een (in zijn geval uiteraard veel ergere) blessure en dan je team helpen door een paar keer zeer fraai met het hoofd te scoren en zo voor een klinkende overwinning te zorgen.
