AFTELLEN
Mijn bestuurscolumn gaat dit keer niet over voetbalzaken om en rond Rijnsburgse Boys. Geen ‘verloedering’ dit keer, geen ‘plezier in het spelletje’. Niet letterlijk nemen alstublieft, maar figuurlijk; natuurlijk moet iedereen plezier hebben in het spelletje. Sterker nog: als je dat niet hebt kun je beter stoppen. Maar de reden dat dat plezier nu even niet belangrijk is, is het feit dat ik persoonlijk ‘effe wat anders aan m’n hoofd heb’!
Inmiddels weet iedereen wel dat ik op 1 oktober niet echt denderend nieuws te horen heb gekregen omtrent mijn gezondheid. Daar heb ik alle (lezende) leden van op de hoogte gesteld middels een nieuwsbericht op de website. Wat echter nog lang niet iedereen weet, is dat ik op donderdag 19 november alweer 7 weken verder ben! Tijd gaat hard als je het naar je zin hebt
Een aantal mensen binnen onze vereniging heb ik op de hoogte gesteld van mijn herstel, maar voor diegenen die het nog niet weten, wil ik hieronder wat meer uitleggen en vertellen:
Op dinsdag 13 oktober en dinsdag 3 november heb ik 2 kuren gehad. Die kuren duurden respectievelijk 7uur en 5uur. Ik kan jullie melden uit betrouwbare bron: “een regelrecht drama”. En dan niet de kuren op zich hoor, maar de uren dat je in een bed aan een infuus ligt. Het is saai, ongezellig en suf, het stinkt er altijd naar ziekenhuis en daar knap je dus niet van op. De mensen die mij kennen weten dat ik heel goed stil kan zitten….. NIET DUS, dus dan weet je hoe ik me voel tijdens die uren. Maar het is allemaal voor het goede doel vertel ik mezelf steeds tijdens die kuren en als ik thuis ben, ben ik het allang weer vergeten. Aansluitend aan zo’n kuur moet ik 5 dagen medicijnen slikken en daarna heb ik 2 weken ‘relatieve rust’. Dan krijgt je lichaam de tijd om zich enigszins te herstellen. Maar tussen de 10e en 15e dag na de kuur bereikt het aantal witte bloedlichaampjes het laagste punt en dat betekend weer dat je weerstand op z’n allerlaagst is. Dus dan moet ik extra uitkijken; uitkijken voor mensen die hoesten, verkouden zijn, niezen, of wat dan ook. In deze tijd van Mexicaanse griep is het dus verstandig om veel buiten te zijn, want dan is de kans op besmetting voor mij het kleinst. Binnen is dat risico dus veel groter en daarom moet ik niet in een volle kantine verschijnen bijvoorbeeld. En dat afzonderen voor de rest van de wereld valt voor mij ook niet mee. Het niet ‘onder de mensen komen’ valt me zwaarder dan ik dacht, maar ook hierbij geldt weer: het is allemaal voor het goede doel!
Ik moet toegeven dat ik me in alle 7 weken precies 2 dagen niet zo lekker heb gevoeld, dus ik mag absoluut niet klagen. Velen zijn 7 weken lang elke dag ziek, zwak en misselijk en daar wordt je niet vrolijk van. Die 2 dagen dat ik misselijk was, heb ik nog niet eens op bed hoeven liggen ofzo, ik voelde me gewoon niet toppie fit zeg maar! En de rest eigenlijk wel. Ik heb zelfs meerdere malen gedacht dat ik het allemaal droomde! Echt waar hoor, dat meen ik serieus; ik voel me goed, ik voel me fit, heb overal zin in, eet normaal, drink normaal, ben gestopt met roken (en mis het tot nu toe niet echt, al heb ik soms trek in een sigaretje van een meter of 4), ik werk thuis dus ook dat gaat ‘redelijk door’, ga op zaterdag de voetbalvelden af om jeugd te bekijken, ben druk met ‘zakelijke’dingen, vind koken een stuk leuker geworden, heb nog steeds een hekel aan lezen behalve de VI, dus wat is er nou eigenlijk allemaal aan de hand?
Daar kwam ik (helaas) achter op maandag 2 november: ik ging ’s morgens effe lekker in bad en ik had de dagen ervoor al heel veel haar verloren. Maar ik had genoeg schijnbaar, want na 2 dagen lichte haaruitval zag je nog niks. Als ik het aanraakte viel het er spontaan uit, maar toch had ik het idee dat het wel mee viel. Maar in bad ging ik dus ‘voorzichtig’ mijn haar wassen. En dus moet je het ook uitspoelen. En dan moet je het dus afdrogen. En dan doe je dus je ogen weer open………. En dan zie je niets dan haar. Haar, haar en nog eens haar; op je benen (waar het normaal ook wel zit, maar niet zoveel), op je armen, op je schouders, in je nek, echt overal. Ik heb een wit bad, maar zwart was het na de wasbeurt. Gejankt heb ik als een klein kind! Dikke tranen heb ik gelaten. Schaam ik me absoluut niet voor. Het was de realiteit namelijk; ik ben ziek en ik krijg kuren en daar gaat je haar van uit vallen. Ik was gewaarschuwd. Ik wist dat het kwam. Ik had me erop voorbereid. Maar als het dan zover is…….. valt het zó tegen.
Na een kwartiertje verdriet komt de nuchterheid toch wel weer bovendrijven bij me: “Kapster effe bellen dat ze de tondeuse in de oplader doet”. 48uur later was ik kaal! Muts op je kop als je naar buiten gaat en gaan! Iedereen zegt dat het me staat, dat zal ook allemaal best wel, maar ik vind er geen sodemieter aan. Het groeit ook wel weer aan is me verzekerd, maar de dag dat ik weer een elastiekje in m’n haar moet doen als ik (ooit nog eens) ga voetballen, benoem ik tot nationale feestdag!
Van alle 1731 bijwerkingen die je kan krijgen heb ik er dus 1 en dat is haaruitval. Dus ik heb niet eens het recht om te klagen en dat doe ik ook helemaal niet. Elke dag hopen en bidden is het enige wat je kan en tot nu toe heeft het merkbaar geholpen. Ik ben er zeker nog niet, want ik krijg nog 1 kuur (dinsdag 24 november), dan een week later wordt er een scan gemaakt en weer een week later krijg ik dan de uitslag of ik ‘schoon’ ben! Ik heb er 200% vertrouwen in dat het goed komt en als ik af moet gaan op de steun die iedereen me geeft (via kaartjes, smsen, email, telefoontjes en op welke manier dan ook) en het meehopen en meebidden dat iedereen doet, dan heb ik bij deze die garantie al!
Het gaat u allen goed en……………………….’t Komt goed
Karly van Duivenvoorde
