Rijnsburgse Girls
Of ze weleens mijn stukjes op de website hebben gelezen? Twee trainers, een voetbalvader en een voetbalmoeder stellen de vraag. Ik zit met hen en drie meiden aan de grote tafel in de commissiekamer op de Middelmors.
Kim, Marylène en Isabelle lachen goedmoedig. ‘Stukjes?’
Ik ben nu al verkikkerd op deze voetbalvrouwen.
Ooit stond ik in de rust van een wedstrijd van mijn zoon bij Ter Leede langs het veld wat voor mij uit te staren. Een paar jonge meiden liepen het veld op met een bal. Ik keek vertederd toe. Totdat ze de bal vanuit werkelijk alle richtingen met meedogenloze precisie het doel in joegen.
Wat in mijn jeugd (zo’n veertig jaar geleden) ondenkbaar was, is nu redelijk gewoon. Meisjes voetballen. En goed ook. Al kost emancipatie altijd tijd.
De Uien hebben de jeugd en dus de toekomst van het vrouwenvoetbal. Trainer Fred en hoofd opleidingen Ruben zien dat samen wel zitten. Fred vindt zichzelf ‘best fanatiek’ en dat slaat over op zijn meiden. Zoals laatst, toen een 5-0 winst op de ‘narren’ van Quick Boys minstens zo hartstochtelijk werd gevierd als bij de kerels.
Na handig lobbywerk mocht RBB in het najaar van 2018 een meisjesteam inschrijven in een landelijke divisie. Dat trok talentvolle meiden aan die van heinde en verre naar Rijnsburg kwamen.
Kim en Marylène deden mee als Rijnsburgse kweek. Eindelijk wekelijks lekker voetballen op hoog niveau. De Rijnsburgse Girls werden knap tweede. Zelfs nadat de trainer van het bestuur moest vertrekken om redenen die niet werden gedeeld. Waarna de bewuste trainer als merkwaardig afscheidscadeau het gros van de speelsters overtuigde met hem mee te gaan naar Spartaan ‘20. En het einde oefening was voor Rijnsburg in deze competitie.
Voor Marylène en Kim was weggaan uit Rijnsburg geen optie. Maar het voelde wel als terug bij af. Marylène is liefdevol door haar oude meidenteam opgevangen. Dat wel een paar niveautjes lager speelt. En Kim is inmiddels ‘one of the guys’ bij Jongens Onder 17-2 (de B2). Ze maakt dezelfde harde grappen in de groepsapp als de gasten doen.
Omdat ik haar vader Pieter ken, zag ik Isabelle nog bij Rijnsburg spelen. Ze viel in toen haar team met 1-3 achterstond. In nauwelijks een kwartier scoorde ze achteloos een hattrick. Zonder overdreven te juichen, want doelpunten maken doet ze gewoon.
Dit alles komt haar goed uit in het beloftenteam van Ajax, waar Isabelle tegenwoordig speelt. Amsterdam biedt haar letterlijk en figuurlijk een nieuwe toekomst. Inclusief scholing. En hopelijk een opstap naar andere Europese toppers als Barcelona of PSG.
Bij Rijnsburg geloven ze in de tussentijd heilig in de eigen toekomst van het vrouwenvoetbal. Met op korte termijn een eerste damesteam dat gaat meedoen om de prijzen. In de hoogste competitie.
Het miezert als ik de commissiekamer verlaat en ik richting mijn auto loop. Op de verlichte velden wordt nog volop getraind. Ik zie alleen mannen, maar toch.
Voetbal is een vrouwensport.
