Dick. Thee.
Ik drink nooit thee bij een voetbalwedstrijd. Laat staan op De Middelmors. Rijnsburgers drinken koffie en bier. Ze eten gehaktballen en kroketten. Desondanks bezoek ik in het sponsorhome voor de laatste thuiswedstrijd van het seizoen een High Tea. Die is georganiseerd ter ere van het afscheid van Dick Heemskerk, een Rijnsburgse legende.
Ik zie (uiteraard) thee en verder schalen vol witte sandwiches zonder korst en etagères met cake, mergpijpjes en macarons. Ik stel maar weer eens vast: wie komt eten en drinken bij de Rijnsburgse Boys komt nooit iets tekort.
‘We hebben dit nooit eerder gedaan’, zegt voorzitter Ad Hendriksen, bijna verontschuldigend. Ook hij denkt waarschijnlijk aan de cultuur van koffie, bier, gehaktballen en kroketten.
Maar vandaag is er thee met lekkers voor Dick. Ik zie het als een ultieme en in mijn beleving zelfs kwetsbare blijk van waardering van een warme club voor een bijzonder mens. Want bijzonder is-ie. Dick speelde vijftien jaar in het eerste. Hij was één jaar elftalleider en aansluitend negentien jaar assistent-trainer. 35 jaar 44 weken per jaar 20 uur per week. Dus meer dan 30.000 uur Ui op het hoogste niveau. Nadat hij zich op achtjarige leeftijd al bij de vereniging had gemeld.
Dick is een man met een groot en open hart, die bovendien glashelder kan zijn. We kennen elkaar al jaren. Hij als specialist verzekeringen bij De Leeuw, ik als advocaat bij RWV. We werkten allebei nooit voor een andere organisatie. Dick doet mijn verzekeringen, zoals een vriend dat doet. Goed, snel, betrouwbaar. Af en toe mocht ik hem helpen. Zoals de club dat ook deed, als het even tegenzat in zijn leven.
Dick omhelst zijn moeder. Samen luisteren ze naar voorzitter Ad.
Dick krijgt een fotocollage en een RBB-spiegel, om tijdens het scheren in te kijken. Oud-hersteltrainer en wedstrijdanalist Arie de Haan heeft zijn zondagse pak aangetrokkenen spreekt Dick toe. Hij heeft een trofee laten maken. Een voetbalschoen op een sokkel, met daarop een metalen plaatje en een lieve tekst. ‘Een flessie wijn is zo op en hier kun je je leven naar kijken’, zegt Arie, in onvervalst Amsterdams. Dick kijkt hem strak aan en ik vraag me af wat er allemaal in hem omgaat.
Dick laat mij een appje zien van Niek Oosterlee, de trainer met wie hij als assistent zeven jaar samenwerkte, langer dan met wie ook. Niek schrijft over zijn VRIEND Dick. Ik kijk naar de ogen van Dick. Ze zijn inmiddels wat vochtig.
We praten over zijn vader, die er natuurlijk juist vandaag bij had moeten zijn. Dick miste hem gisteren ook al en dat zal hij morgen weer doen, als hij met zijn mountainbike door het oneindige Zeeuwse laagland raast.
Want: Dick woont sinds kort in Zeeland en door de week (voor zijn werk) in Sassenheim. Zoveel mogelijk samen met zijn nieuwe grote liefde Daniëlla, ‘Daan’ voor intimi. De zus van Daan tipte Dick toen hij bij haar was geweest voor haar verzekeringen. Daan stuurde Dick een vriendschapsverzoek op Facebook en ze begonnen te chatten. Op een dag belde Dick naar Daan. ‘Wacht even Dick’, zei Daan, ‘er staat een gek op de deur te bonzen.’ Het was Dick, met bloemen. Sindsdien zijn ze samen en als het aan hen ligt: voor de rest van hun leven. Wie bij hen wil overnachten kan dat binnenkort doen in hun Bed & Breakfast aan de Rouaansekaai in Middelburg. Met uitzicht op de Kaai, vanzelfsprekend.
Dick leeft van vertrouwen. Zo doet hij zaken. Zo voetbalt hij, zo traint hij. Zo is hij als mens. Daardoor krijgt hij ook vertrouwen. Zoals hier in Rijnsburg. Af en toe gaat dat mis. Dan wordt zijn vertrouwen geraakt. En moet hij even herstellen. ‘Maar ik zeg altijd tegen mezelf: er is niets of niemand die mij mijn vertrouwen in mensen kan ontnemen.’ Ik geloof Dick, zoals ik altijd heb gedaan en ik ook altijd zal blijven doen.
Ik kijk hem na als hij naar beneden gaat. Naar de jongens in de kleedkamer. En daarna naar het veld. Waar hij voor de laatste keer thuis als assistent-trainer naast de dug-out zit. HHC Hardenburg is het Rijnsburgse Boys van het Oosten. Het is met recht een bevriende club. HHC werkt niet mee aan de soms bedenkelijke traditie dat een afscheidswedstrijd verloren gaat. RBB wint met 3-1 na een ontspannen en vermakelijk duel.
Na de wedstrijd doen voorzitter Ad en Ben Vletter namens de HKR het afscheid van Dick nog een keer over voor de supporters op de tribune. Dick heeft het laatste woord. Hij praat, net als een paar uur eerder in het sponsorhome, gemakkelijk. Hij heeft niets voorbereid. De woorden stromen spontaan uit dat enorme hart.
Dick gaat vertrekken. Beter geschreven: Dick gaat verder trekken. Hij is voldaan. En vol van Daan. Het is voldoende geweest.
Dik voldoende.
