Paauw Nieuws
Ik ontmoet Gerrit Paauw op een lege tribune. In het andere deel dan waarin ik hem vroeger altijd zag. En vooral: hoorde. In het vak achter de dug-out van de tegenstander. De trainer die het zwaar te verduren had door alle opmerkingen. Vooral als hij er op inging.
Ik associeer het verplaatsen van de dug-out van de tegenstander met het verdwijnen van Gerrit uit het vak. Tegenwoordig zwerft hij als bestuurslid technische zaken namelijk een beetje rond bij thuiswedstrijden. Vaak samen met technisch directeur Dennis Jan Mieras, met wie hij een bijzonder duo vormt.
Het is Pasen 2011 als Gerrit Paauw een paar handtekeningen zet. Dan wordt het stil, is hij ‘uit de bloemen’. Hij kickt af. Slaapt uit tot half zeven. En rent heen en weer naar Aquamar waar hij een kilometer zwemt.
Als het opnieuw begint te kriebelen gaat hij in het onroerend goed. Koopt ‘De Volharding’ (what’s in a name) in de Haven van Leiden. Bouwt er appartementen en een restaurant (Lot & De Walvis) in. Na een uitkoop is hij enig eigenaar van Multisport. Doet hij voortaan ook als ondernemer aan fitness.
Gerrit Paauw is opnieuw gaan leven.
In dat nieuwe bestaan speelt nog steeds de ‘oude’ Gerrit Paauw de hoofdrol. De man van recht-voor-zijn-raap, van grappen en grollen, van zakelijk inzicht en vooral: van een hart voor anderen. “Als je niet kunt delen, kun je ook niet vermenigvuldigen.”
De voorzitter belt. Of hij trek heeft in een bestuursfunctie. “Ik ben best wel iemand die voor zijn mening uitkomt”, zegt hij met gevoel voor understatement. “Misschien zoeken we ook wel juist zo iemand”, hoort Gerrit terug.
Dus doet hij voortaan mee. En speurt hij naar nieuw voetbaltalent. Op vreemde terreinen, in de derde divisie, hoofdklasse en daaronder. Met een voorliefde voor de keeper, omdat hij dat zelf jarenlang was. “Als iemand op me afkwam, dan ging ik voor de bal of voor de speler.”
Bij zijn nieuwe functie hoort ook het contracteren van nieuwe spelers. Geen punt voor Gerrit. Onderhandelen kan hij immers al. Bloemen of voetballers, de techniek is dezelfde. En humor is universeel. “Schat, wil je wat van me drinken?”, vraagt hij aan de serveerster die de koffie komt brengen. “Om het ijs te breken.”
Ik luister naar zijn bijzondere monoloog. Typisch Gerrit: zijn woorden blijven af en toe hangen. Een natuurlijke pauze die bij hem past.
Multisport is inmiddels verkocht, Lot & De Walvis ook. En Gerrit heeft zijn comeback in de bloemen gemaakt. Maar RBB is zijn geliefde die hij eeuwige trouw heeft beloofd.
“Volgend jaar speelt het eerste 4-3-3. En als het kan 3-4-3. Met een laatste man die doorschuift. Zoals vroeger in de succestijd.”
Hij spreekt de vaktaal van een technische man. Met de passie van een echte supporter.
“Ik wil altijd winnen. Maar je moet je verlies kunnen pakken.” Hij kijkt me aan, zwijgt. Een denkbeeldige punt achter een helder statement.
Ik krijg nu al zin in het volgende seizoen. Ik mompel dat ik Katwijk, VVSB en Lisse ook mooie clubs vind. Maar dat Rijnsburg speciaal blijft. In mijn hart zit.
“Dit is toch ook de mooiste club Bob.” We zijn het eens. Niets nieuws onder de zon eigenlijk. Maar als Gerrit het zegt, klinkt alles als nieuw.
“Als je kampioen wil worden moet je een sterke bank hebben. Als ik trainer was, zou ik de ene week de ene helft van die gasten laten spelen en de andere week de andere helft. Hou je ze allemaal tevreden.”
Hij grijnst.
“Misschien beter dat de voorzitter me niet belde om trainer te worden.”
