Relativering
Zo vlak voor mijn zomervakantie met het gezin probeer ik de nog onderhanden zijnde zaken zo goed als dat kan weg te werken. Een schoon bureau is eigenlijk het doel maar het wil maar niet lukken.
Mijn gedachten dwalen continu af naar Abdelhak Nouri, ook wel Appie genoemd, speler van Ajax en afgelopen zaterdag getroffen door het noodlot. U heeft dit vermoedelijk gezien op televisie of op internet of gelezen in de media. Door deze vreselijke gebeurtenis daar in Oostenrijk tijdens een oefenpotje tegen Werder Bremen, werd onze wedstrijd tegen Ajax afgelast. Volstrekt logisch en begrijpelijk natuurlijk toen zondagavond Ajax ons hierover informeerde.
Op Teletekst las ik donderdagmiddag dat bij Nouri ernstige en blijvende hersenschade is geconstateerd en dat de diagnose is dat een deel van zijn hersenen niet meer functioneert. Kans op herstel van deze cruciale hersenfuncties is nihil zo las ik.
En nu… Ik weet het eerlijk gezegd even niet.
Natuurlijk verdient zijn familie als eerste heel veel sterkte. Wat moeten zijn ouders, broers, zussen en naaste familie sinds zaterdagmiddag wel niet doormaken? En iedereen van Ajax die daar in Oostenrijk aanwezig was: spelers, staf, bestuur en supporters? Met geen pen te beschrijven! De voetbalwereld is geschokt. Een bijzondere voetballer, zo jong nog, is alle voetballiefhebbers ontnomen. Nooit zullen wij zijn exceptionele voetbalkwaliteiten meer op de velden kunnen zien.
Maar het leven gaat door. Voor velen begint de zomervakantie dit weekend, terwijl anderen de komende weken erop uittrekken of afgelopen week al vertrokken zijn. Ook de voetbalwereld gaat door. Ajax zal straks zijn best moeten doen om de poulefase van de Champions League te halen. Ook starten straks in augustus gewoon de competities weer. Of het ertoe doet? Ik denk het wel. Koning Voetbal zal ons straks weer allemaal bezighouden. Ik denk dat Appie dit niet anders zou zien. Ook zijn leven stond tot afgelopen zaterdag geheel in het teken van voetbal. Maar nu vecht hij voor zijn leven…
Bij Rijnsburgse Boys is er de komende week even een break ingelast in de voorbereiding. Er wordt niet getraind en het sportpark is dicht. Even een verdiende rust voor al die vrijwilligers die onze club hebben gemaakt tot wat we zijn.
Laten we de komende vakantieperiode met onze dierbaren maar eens stilstaan bij het feit dat het leven niet iets is wat vanzelfsprekend is. Dat we door de waan van de dag en de drukte die we zelf creëren, periodes lang elkaar te weinig aandacht geven. Vaak wordt er dan gezegd: dat komt wel als ik besluit te stoppen met werken.
Appie had die beslissing graag ergens in 2032 zelf genomen.
Ad Hendriksen
Voorzitter
