Stoute jongens
Vorige week schreef onze voorzitter een stevig betoog over de kwestie Serbony. Wat mij betreft: einde discussie. Wat er ook gebeurd is, het publiek, of het nu bij profs of amateurs is, boeit het tot op zekere hoogte niet wat iemand buiten het veld doet. Dat komt wat onverschillig over, maar als je naar een wedstrijd gaat kijken, wil je vermaakt worden. En of de uitblinker nou tien boeken over sterrenkunde per week leest of dat hij de avond daarvoor met een stuk in zijn kraag uit de kroeg is komen rollen, als hij presteert zal het het publiek worst zijn. Er zijn nogal wat voorbeelden van spelers die een kerfstok vol hebben. Doe maar mij een donderaap. En laat de Ed de Goey’s van deze wereld maar lekker in de bieb zitten…
Ik hou van spelers met een kras. Stoute jongetjes. Die mannen waar je van hoort dat ze met zes verschillende vrouwen het bed delen en per ongeluk tijdens de daad “Oh Chantal” hebben geroepen terwijl ze met Priscilla in bed lagen. Is niet echt netjes. Maar wel ontzettend leuk om te horen.
Elke keer weer als dat verhaal door mijn hoofd gaat van een dulle Ignacio die een asbak door de bestuurskamer gooit aan de Westmaat lig ik in een deuk. “Niet doen, Raily!” Oeps, daar vliegt de asbak. Raily heeft een zweem van mysterie om zich. Die pretoogjes, dat kleine jongetje in een grote mensenlichaam, wat mij betreft genieten. ALS je er een dijk maakt, ziet je aanhang veel door de vingers.
Op hoog niveau loopt een echte messentrekker. Maar dan binnen de lijnen. Al een tijd staat Luis Suarez qua favoriete spits voor mij op één. Niet Messi (briljant, maar lui) en ook niet de met een ongelooflijke topsportmentaliteit behepte maar verwijfde (het is wachten op nagellak) Cristiano Ronaldo. Nee, Luis, de moordenaar uit Salto, Uruguay. Om te scoren versnoept hij graag een oortje. En als ze hem narren, gaat hij door de muur en zint op (sportieve) wraak. “Hij is gek”, zeggen sommigen. Maar door die zogenaamde geflipteling heen zie ik een echte winnaar. Liever dat, dan tien van die koorknaapjes.
Mauro Icardi, de spits van Inter, maakte de klassieke fout. Niet door de vrouw van zijn ploeggenoot bij het Argentijnse elftal, Maxi López, af te pakken. Icardi nam de levende Barbie over en bezwangerde haar en passant. Een hoop supporters van Inter zullen dat stiekem zelfs stoer hebben gevonden. Je kan als speler een hoop flikken. Hij scoorde ondertussen flink door en de supporters droegen hem op handen. Totdat hij in een slecht stuk in zijn biografie zijn eigen supporters beledigde. Je kan van alles doen, zelfs moreel behoorlijk verwerpelijke dingen, maar als je de mensen die je steunen zwart maakt, die indirect mede voor je poen zorgen, dat is pas echt dom. Inderdaad, dan ben je zoals de spaanstaligen zeggen, een ‘hijo de puta’.
Wat is het toch zonde hè van Mario. Mario? Ja, Mario Balotelli. Veel talent, veel geld, veel fratsen. Het had zo mooi kunnen zijn. Momenteel slijt hij zijn dagen bij OGC Nice, lekker dichtbij huis, dat dan weer wel. Zelden zo gelachen als om het verhaal dat hij zijn nieuwe Bentley van drie ton in camouflagekleuren liet spuiten, waarmee hij de auto meteen volstrekt onverkoopbaar maakte. Het jong kan voetballen, maar een blik vriendinnen (tegelijkertijd) en te weinig focus op zijn spel deed zijn carrière al vroeg knakken. Als ik supporter was van het elftal waarin hij speelde, mocht hij het van mij in de bestuurskamer met de vrouw van de voorzitter doen. Een afgeleid soort ‘Fritz Korbachje’. Als hij maar scoort en presteert. Helaas, Mario speelt een marginale rol bij de medekoploper van Frankrijk. En hij weet wel hoe het moet: ooit sprak hij een spijbelende jongen die langs het trainingsveld stond bestraffend toe. Om hem na de training in die Bentley weer naar school te brengen. Het is een beetje alsof een dief zegt dat je niet mag stelen.
Moraal van het verhaal: wat maakt het tot op behoorlijke hoogte nou uit of iemand wat geflikt heeft. Het publiek houdt van presterende enfant terribles. Raily was stout, heel veel mensen hielden van hem. Zijn neef Giovalli is vast heel wat minder stout. Hoe dan ook, als hij zijn best doet en presteert, zijn de geel-zwarte getrouwen blij. Zo simpel werkt het.
